14 com

Suko na 'ko


Isang usapan natin, nasabi ko sa’yo na tayo ang nakatakda. Natawa ka, sabi mo hindi ka naniniwala na may nakatakda talaga.

Ang sabi mo, Tao ang pumipili ng kanyang kapalaran. Walang nakatada. Sya ang pipili ng daan at Sya din ang huhubog neto. 

Okay suko na ko. Tama ka na. Taas na kamay ko sa’yo. Hindi uso yang nakatakda-takda na yan. Hindi tunay at walang basehan.

Sige, ako ang dapat pumili ng kapalaran ko. 

May napili na kong daan. 

Ang daan patungo sayo, daan para makilala ka ng husto. Hindi man ito nakatakda, eto ang daang gusto kong tahakin…


====
Destiny man o hindi, kung para sa'yo para sa'yo. kusa nga daw dumadating ang pag-ibig. hindi hinihintay. bigla ka nalang mauuntog, yan na pala. hayst. sarap ng pakiramdam talaga ng inlab.

Suko na 'ko, una kong pinaskil noong February 17, 2011.
12 com

Liham Para Sa’yo


Soulmate,

Kamusta ka naman dyan?  Alam ko mahilig ka magbasa kaya malamang nagbabasa ka ngayon. Siguro binabasa mo ngayon yung mga paborito mong akda. O hindi kaya nagbloblog hop ka. Possible ding itong liham ko ang binabasa mo.

Gusto ko lang naman sanang magpasalamat sa’yo na dumating ka sa panahon na nalulumbay na ko dito sa Singapore. Hindi ka naman naging payaso para pasayahin ako, pramis! Siguro, kelangan ko lang din ng soulmate at dumating ka. 

Patawad na din pala sa pag-gamit ko ng term na soulmate. Hindi ka naman kase nagrereak pag binabanggit ko to, bagkus e tumatawa ka lang. Bilang mapag-feeling, Inassume ko na baka okay lang naman sa’yo na tawagin kitang ganito. Kung ayaw mo, e palitan nalang natin… sabihan mo lang ako. Naisip ko nga, Jodi nalang kaya ang itawag ko sa’yo? Naks! Napansin ko kase may pagkahawig kayo ni Angelina Jodi este Jodi Sta. Maria pala. At malamang di naman ako nagkamali, kase nung tinanong ko sa’yo kung may nakapagsabi na neto sa’yo, sabi mo meron naman. 

Ano nga ba yung panama ko sa may kamukhang artista? Wala malamang! Pero dahil feeling ako. Sige na nga, papatulan ko na yan. May kamukha din naman akong artista ah… Si idol bearwin meily. Yahoong yahoo. Hehe.

Nga pala, di pala ko mahilig magbadminton. Di nga ako marunong non (yata) pero sige pag nag-aya ka, sasama ko. Pwede naman siguro maging audience lang don dba? Sa tingin ko kase mas enjoy kung bumili nalang tayo ng isang gallon na ice cream, magkwentuhan sa mga bagay-bagay, pagtawanan yung mga nabasa nating nakakatawa at maging madrama sa mga emo na sulatin. Tapos, hindi natin namamalayan ubos na pala yung isang gallon ng ice cream na kinakain natin. Hangtakaw lang.

Okay din siguro na tumakbo nalang tayo. Tingnan natin kung matatapos mo yung 5K. bonding na din yon di ba? Tapos pag di mo na kaya, edi bubuhatin nalang kita. Ang sweet kaya non. Nilalagam na nga ako ngayon sa pwesto ko habang sinusulat ko to. Sorry, Adik lang.

Sige hanggang dito nalang muna siguro. Baka masyado ka ng mahabaan sa sulat ko, ang sabi mo pa naman sakin natatamad ka magbasa ng masyadong mahaba. Baka tamarin ka at di mo pa mabasa to. Kaya ayown.

Ingat parati. Miss you.


Ang iyong feeling Soulmate,
bulakbolero sa singapore



=====
Tapos na ang labstory ni bulakbol ke soulmate. Magkaibigan naman kami ngayon. at kasalukuyang masaya si soulmate sa kanyang lablayp. Ganoon naman talaga ata ang pagmamahal. hindi naghihintay ng kapalit.


Liham Para Sa’yo, Una kong na-ipaskil noong February 16, 2011.

8 com

Blogistang Bulok


Blogistang Bulok
(unang nailathala ni bulakbol noong June 17, 2010)

Limitado.
Noong una, akala ko ang blog ang magiging dahilan para isulat ko ang lahat ng aking saloobin.
Noong una, akala ko maibubulaslas ko dito kahit anong bagay na ninais kong ipahiwatig sa mundo.
Ganoon din pala.
May mga bagay na hindi mo pwedeng sabihin dahil na din may ibang makakabasa na alam mong hindi nya dapat ito pwedeng malaman.
May mga salitang di pwedeng bitawan kasi may masasaktan.
May mga pangyayaring hindi pwedeng ibunyag kasi walang madudulot na mabuti.
Limitado pa din ang mga bagay-bagay.
Minsan dapat mo itong pangalagaan at protektahan.
Hindi dapat mabunyag at hindi dapat malaman pa ng iba.
Hindi lahat ng nadidinig mo, kelangan mo sabihin sa ibang tao.
Hindi lahat ng nakikita mo, kelangan malaman ng nakararami.
Hindi lahat ng bagay, pampubliko.
Minsan, kelangan natin matutong itikum ang bibig at tumahimik nalang.
Katulad ng punyal, matalim ang dila.
Bawat salitang kanyang binibitawan ay kelangan pagplanuhan.
Minsan hindi mo alam nakakasakit ka na pala.
Yaong minsan na ito, hindi mo na mababawi, nakatarak na sa taong sinabihan mo.
Wala ka ng magagawa, checkmate na.

Dahil dito, parang nakikita ko, limitado pa din ang aking mga nailalathala.
Walang kwenta!

====

Pagkabasa ko na'tong muli. naisip ko. ganito pa din stand ko. blogistang bulok pa din ako kahit dalawang taon na ang nakilapas.

bulakbol's current mood:

larawan galing dito

14 com

Eksposyur

Eksposyur
(Unang nailathala ni bulakbol noong April 29, 2010)



Suplado daw ako.

Halos oras-oras, minu-minuto at segu-segundo ko tong naririnig. Kanina lang, kausap ko ang kaopisina ko sa messenger at may tinatanong sya. Pagkatapos ng pagpapalitan ng linya eto ang naresib kong mensahe.




Hindi naman ako suplado. Yan ang parati kong pagdedepensa sa sarili ko. Bakit naman ako magiging suplado?

One time may nagsabi pa sakin ng personal:

SYA: Bulakbolero napaka unfriendly mo naman.

Awts, sapul hanggang balunbalunan ang paratang nya.

Siguro nahihirapan lang ako mag elaborate ng mga bagay bagay kaya sa bandang huli, suplado ang kinalalabasan ko. Minsan kasi, hindi ako mahilig na magpaliwanag pa. Ako yung tipong pag itetext mo ay magekspek ka na  ‘K’ lang ang reply ko. Maging Masaya ka na nun, minsan kasi pag understood na. Di na talaga ko magrereply sayang ang piso sa katulad kong pobre.

Napagtanto ko din, bata palang ako, ayaw ko na sa masyadong eksposyur. Hindi ko gusto yung natatawag ng titser sa harap para magsulat o magbura ng nakasulat sa pirasa. Nagtatago ako sa banyo pag turn ko na magpanatang makabayan sa flag ceremony. Ayaw ko din ng reporting na madidinig at makikita ako ng aking mga kamag-aral. Dito nga nagsimula yung aking trademark pag nagrereport. Dahil medyo nahilig ako sa pagguhit, gumagawa ako ng tau-tauhan at ididikit ko ito sa stick. Itsurang puppet na sya. Gagawa ako neto ng ilang piraso, para sa mga kagrupo ko, at sa likod kami ng pisara marereport. Hawak hawak ang improvised puppet, nilalaro namin ito na kunwaring puppet show at nagsasalita kami sa likod. Solb! Panandaliang nakatakas si bulakbolero sa bagay na ayaw na ayaw nyang gawin.

Alam ko mahirap yung maging mukhang artista (ehem ehem – ako ‘to). Kelangan mo pag aralan yung tamang ngiti. Hindi mo sila ngiti-an, sasabihin suplado ka. Ngiti-an mo ng bahag ya sasabihin napipilitan ka lang. Ngiti-an mo ng sobra, pakitang tao lang daw. Ngiti-an mo ng tama, malalaglag panty nila(na R18 pa). Saan ka lulugar?

Kahit ano pa man ang gawin kong paliwanag, hindi ko pa din mababago ang isip ng tao tungkol sa akin. Basta ang alam ko, palakaibigan naman ako. Ayaw ko nga lang ng eksposyur. Bow.


 
====

Scheduled post 'to at ang ika-dalawang repost ko ngayong linggo.

Nung namimili ako ng mga posts na pwede kong i-repost at nabasa ko uli 'tong akda kong 'to. natawa lang ako. naisip ko kase, ayaw-ayaw daw ng eskposyur pero parang ngayon masyado na kong ekspose dito sa blogworld. kainaman laang.

Pero naisip ko, mas mainam pa din siguro na parang naging anonymous blogger nalang ako. Pinasakit din kase ng blog na 'to ang ulo ko. Takteng yan, pero yun nga tatsmuv already, wala na kong magagawa. eto na to eh. yaen na.


Bulakbol's current mood:














larawan galing dito

10 com

Vente lang si Ligaya


Vente lang si Ligaya
(unang napaskil ni bulakbol noong April 13, 2010)

“Tara OT tayo”
… naiisip mo ba ang naiisip ko? Malamang kung magkatulad tayo ng kinaroroonan ngayon, magiisip ka pa kung ano ba ang nais kong ipahiwatig. Dalawa kasi ang ibig sabihin neto dito. Kung ang ginagalawan mong bansa ay maliit lang tulad ng kung saan ako naroroon, malamang alamang, pamilyar ka na sa mga lugar nito. At siguro kung nandito ka nga, alam mo na ang OT, TP at Geylang. Sa mga hindi nakakaalam, bigyan ko lang kayo ng backgrounder… etong mga lugar na to ay lugar ng sambahan (banal lang).
Minsan nasa MRT kami ng isang tropa, napag-usapan namin ang nakakapagod at nakakatamad na araw sa trabaho. Biglang naglaro sa isip naming kung ano ba ang trabaho na kung saan, mageenjoy ka na kikita ka pa. Hindi ko akalain na masasambit ng aking mala anghel na dila ang isang trabaho na kung saan di tanggap ng karamihan. Ang mga susunod na salita ay di na saktong konsepto ng usapan:

AKO: alam mo, parang ang pinakamadaling trabaho ay yung pagbebenta ng laman, isipin mo nasasarapan ka na, kumikita ka pa.

SIYA: ~di ko na tanda kung nagreak ba sya o nabastusan sa akin~

AKO: Isipin mo, di ka na magpapakahirap mag program, walang debug debug.. at higit sa lahat, habang kumikita ka.. napapapikit mata ka pa.. lol (babuy lang)

SIYA: ~nakikita ko medyo may pag-sang-ayon sa mukha~

AKO: Sa totoo lang naisip ko na din magbenta ng katawan… hirap kaya mawalan ng trabaho… mapakinabangan man lang yung maalindog kong katawan.

SIYA: ~muntik na masuka sa nadinig~


Putulin na natin dito, masyado ng censored ang mga susunod na salitain baka MTRCB pa tong blog ko. Wala akong gusto pahiwatig sa naturan ko sa taas. Pasensya na kung may masama akong nasabi. Sa totoo lang, kung wala nga ako trabaho ngayon, malamang alamang pasukin ko yung trabahong yan. Di ko kaya kaya magutom at magmafia lang maghapon sa feysbuk. Kakabagot kaya yun.
Subalit, datapwat, kumokontra etong trabahong eto sa aking motto in layf. Lol. Hayskul palang, eto na paborito kong isulat sa slambook ng mga nagpapaautograph sakin: ‘When you love someone sex her free’. So panu na? e magagawa mo naman pala ng libre bakit ka pa magbabayad? E kung vente lang si ligaya papayag ka ba? Ewan, baka, siguro?! Tapos ang laban, sabog ang sabaw…
Ganito nga siguro ang buhay OFW, madaming challenges, madaming pagsubok, madaming tukso. Nasa tao nalang kung paano nya ihahandle ang mga ito. Minsan, si ligaya nasa tabi mo lang, minsan hinahanap mo sya at di mo mabanaagan. Ang labo. Hay layf. Kaya dumadating ang panahon, naiisap mo mag OT para magpatangay lang sa agos ng buhay. Pag OT kasi ang bilis ng oras… agos lang ng agos… sumisirit ng mabilis… hay solb…
O ano, OT tayo?


= = = = = =


Setyembre na. Kung nasa pinas laang ako ngayon, edi sana’y nakakadinig na siguro ako ng mga awiting pamasko di ga? Kakamiss laang hane? E wala e, dakilang ofw laang tayo, kelangan kumayod para sa pamilya.

Hayst...

Ngaps, mag rerepost lamang po ako ng ilang mga naipaskil ko na dito sa blog ko (mga ilang post laang nama, mga 100 ganon. LOL). Pootek. Wala na talaga kong maisulat kase, e dahil nga magpapasko na, madaming inaanak, kelangan ng hits ng nuffnang. Pagpasenyahan nalang ho. Sinimulan ko na sa pagpapaskil uli ng akda sa taas.


Bulakbolero’s current mood:

(imahe galing dito)