Epal sa Nepal

Epal sa Nepal

“I was thinking that it’ll be depressing but I was wrong, the company made it fun.” – Victor Vassiltsov (nabanggit to ni Vik, isang beer session namin sa gitna ng bundok ng nepal)

Kaboom

Medyo mahaba ang byahe papuntang Nepal. ‘Yung byahe mula Singapore to New delhi ay mahigit anim na oras at mula New delhi to Kathmandu ay kulang kulang dalawang oras. Medyo ayus naman yung byahe papuntang delhi. Dahil di ako gaano sana’y matulog sa byahe. Pinagtyagaan ko manood ng mga pelikula sa eroplano at nung nabagot ay nakinig ng mga kanta. Walang anu-ano ay nagpalit ng eroplano papunta ng Kathmandu.

Skedyul na ng flight at wala pa kong katabi sa eroplano. Sa isip ko, sakto, pede akong matulog ng matiwasay sa dalawang oras na nalalabi papuntang Kathmandu. Pero di katagalan. Kaboom! May tumabi na sakin, parang may sumabog na explosives nung tumabi sya sakin. Patay tayo dyan. Di ko matiis. Humarap ako sa bintana. Subalit, makulet ang katabi ko, pilit akong kinakausap, trabahador daw sya sa dubai at uuwi sya sa pamilya nya sa nepal ng 1ng bwan. At yon, pinilit ko na din makapagkwentuhan at di inalintana ang pasabog na dala nya.

First love never dies

Kasabay ng paglapag sa airport ng nepal ay ang pagbungad ng sandamakmak na alikabok sa gusaling aking kinatatayuan. Sobrang liit at luma ng airport. Walang duty free. Simple – payak.

“My Friend, bye” wika ng Nepali na katabi ko sa eroplano. Labing walong oras pa daw ang kanyang bubunuin sa pagbyahe pauwe sa kanyang probinsya, wala daw kaseng airport pa punta sa lugar nya.

Unang gabi ay namalagi muna kami sa Kathmandu. Pangalawang araw pa noong sumabak kami papunta sa Bundok na aming aakyatin at titiran. Papunta sa bundok (di ko natandaan ang pangalan ng lugar), ay medyo mahirap ang byahe. Baku-baku at maalikabok. Yung tipong talo mo pa yung espasol, kase triple coat na ng alikabok ang nasa katawan, damit at buhok mo. Pagdating sa bundok, hapo sa pagod. Kumain ng hapunan at natulog.

Pagkagising kinabukasan... ”Huwaw” nasambit ko sa pagkamangha sa nakita ko nung ituro ng isang kasama ang bundok sa harapan. Hindi ako makapaniwala na makikita ko ang himalayas ng malapitan. Klaro kong nakikita ang mga bundok na nababalutan ng nyebe. Isa sa pangarap na natupad.

Umaga at hapon kaming nag trek noong araw na yon. Pagod pero masaya. Sa sumunod na araw, may mga sumuko na, naiwan nalang sa tinutuluyan naming at di na nagpatuloy sa pagtre-trek. Ako, Ganado. Bumalik na naman ang aking fashion, fusion, tension, passion na mamundok. Nognog na ko, pero walang pakialam, tuloy pa din ang pag-akyat ng bundok. Isang masayang karanasan na umakyat ng bundok kasama ang masaksihan yung lugar na pinamamahayan ng mga nepali. ”Namaste!” pagbati ng mga lokal sa twing may makikitang tao na dumadayo sa kanilang lugar. Sarap sa pakiramdam.

Curry Overload

San ka pa? umagahan, tanghalian at hapunan. Lahat may curry at bilang di ako mahilig sa curry, may kakaibang meal ako. Umagahan, isang plastic ng chocolate biscuit. Tanghalian, isang pack ng chocolates. Hapunan, chocolate biscuit o chocolate, depende sa availability. Sakto. Solb.

The Nepal experience

Taliwas sa isa sa pinakapoborito kong nadayong bansa, ang Japan. Ibang iba ang nepal. Maalikabok, mainit, walang kuryente, puro gulay na may curry ang pagkain. Pero, masasabi ko ngayon, isa na ang Nepal sa gusto kong bansa. Payapa at lahat ng nakikita ko sa aking mga mata, tila nangungusap, mapa tao man o lugar. Balak ko bumalik dito, di ko pa alam kung kelan. Malamang pag inakyat ko na ang everest...

 

 

 

 

Next bulakbol... India.