irreplaceable

irreplaceable

Ay bitin?

Alam mo yung pakiramdam na nasa last stage na, tatalunin mo nalang si Zeus, matatapos na yung ilang araw mong pinagpupuyatan na tapusin na God of Wars. E lagi kang namamatay. Sa kagustuhan mo talagang matapos, pinalaro mo si Kratos dun sa utol mo, natalo nya si Zeus. Natapos ang laban. Tapos na ang game. Nagtagumpay ka na makita yung huling stage. Pero parang bitin. Iba ang nagtapos.


Kontento?

On giving alms...

Unang nabasa ko yung tweet na to, sabi ko bakit ganoon, pagkain na bibigay ayaw pa. inam yan.

Pero ewan. Napaisip ako, baka ang gusto nung namamalimos, hawakan nya muna yung pera kahit saglit lang. Yung tipong dadaan kahit paano sa palad nya. Tapos sya yung bibili at pipili ng gusto nyang pagkain. Sya yung mag-aabot ng bayad sa tindero ng pagkain. Sya yung mag-aalok sa pamilya nya. Tapos baka sa paraan non, maramdaman nya na normal din syang tao. Pwedeng makuntento sa simpleng bagay. Tulad ng tindera sa palengke, na nagbebenta ng mga kung anu-ano para may maipakain sa kanyang pamilya, hindi naman pwedeng pagkain kaagad ang ibayad mo sa kanyang serbisyo.

Sa tingin ko, may mga bagay tayong inaalok sa isang tao dahil sa tingin natin ay yun ang makakabuti sa kanila. Pero di natin alintana na iba pala yung gusto nila. May gusto pala silang mafulfill sa sarili nila para maging kuntento sila. Pero dahil hindi naman natin alam kung ano yung talagang nasa-isip nila, kung ano nalang yung tingin nating oks sa kanila yun nalang yung gagawin natin. Doon nawawala yung ibang klase ng kaligayahan na minsan lang natin maranasan sa buhay natin.


Kontento?

Mabalik tayo sa nepal...

Noong nag nepal ako. Sa eskwelahan kami natulog ng ilang araw. Nagdala kami sa kanila ng mga gamit sa eskwela. Dala namin to galing Singapore. Notebook, libro, lapis, bolpen, eraser, pantasa, bag, etc... Yun kase ang alam namin na kakailanganin nila at magagamit nila. Pero yung pamamalagi ko doon ng ilang araw, napaisip ako, parang dapat iba yung dinala namin, hindi mga gamit sa eskwela. Kase sa ilang araw kong nakita yung mga estudyante, walang pagkakaiba yung kanilang sinusuot na damit. Kung ano suot nila noong unang araw, ganoon suot nila sa pangalawa, pangatlo... hanggang sa pang huling araw namin namalagi doon. Damit na halos hapit at bitin na sa kanila, sira sira at kupas na ang imprenta. Pero yung dala naming mga gamit eskwela, halos lahat ng napunta dun, ganon ang dinadala. Yung isang kwarto dun, ang daming supplies, galing siguro sa iba’t ibang organisasyon na tumutulong sa kanila. Alam mong grateful at thankful pa rin sila sa mga bigay mo. Mababatid mo yun sa mga ngiti nila. Pero siguro minsan, gusto din nila makapag suot ng ibang damit, maliban sa pang-araw araw nilang sinusuot ngayon.


Kontento?